W zgodzie ze sobą...

Dzielić się sobą?

Myślami, emocjami?

Czy traktować to miejsce jak iluzję, 

ucieczkę od rzeczywistości?

Jak przedłużenie codziennych zmagań?

Czy jedynie przestrzeń kreatywną?

Publiczne zapadanie się w bólu?

Czy zakładanie kolejnej maski?

Od wielu tygodni, 

nie potrafię sobie odpowiedzieć na pytanie,

w jaki sposób tworzyć to miejsce?

Do jakiego stopnia się z nim identyfikować?

Gdzie postawić granicę?

Potrzeba tworzenia bloga, 

walczy wewnątrz mnie,

ze strachem przed jego tworzeniem.

Niektórzy zarzucają mi, 
że w życiu uznaję tylko dwa kolory,

biały i czarny.

Wszystko co jest pomiędzy - odcienie szarości, 

toleruję jedynie w szafie, 

na ścianach i na moich tęczówkach.

Dlatego teraz widzę dwie drogi:

ryzykowną i bezpieczną.

Bezpieczna, to właśnie te szarości,

kompromis - złoty środek. 

Niestety, właśnie tę drogę, wbrew sobie, 
najczęściej wybieram.

A przecież czuję całą sobą, 
że jeśli ograniczę mój wybór tylko do tego, 

co wydaje mi się możliwe, bezpieczne albo rozsądne,

to świadomie pozbawię się kontaktu z tym, 

czego naprawdę pragnę,

a wtedy jedyne co mi pozostanie to te szarości, których nie akceptuję,
ten nieszczęsny kompromis... .

Tacy jak ja, którzy pozwolili wmówić sobie, 

że w życiu zawsze trzeba dążyć do kompromisu,

duszą się, 
bo te szarości zalewają ich umysł

i nie pozwalają żyć w równowadze.

Wiem czym się kierować i co wybrać, 
żeby móc żyć w zgodzie ze sobą.

Muszę do tego jednak w pełni dojrzeć.

Odnaleźć w sobie odwagę i pozwolić jej kierować moim życiem.

Chcę przypomnieć sobie, 

jaka jestem pod tymi maskami, 

które sama sobie wybrałam dla dobra innych. 

...

Zaskoczyłam tym postem samą siebie
i pewnie nie tylko siebie.

Czuję ulgę i jednocześnie niepewność.

To już nie jest tylko moje zacisze :)

Cieszę się, że mam to miejsce.
Miejsce z którego mogę zniknąć bez wyrzutów sumienia
i do którego mogę wrócić bez tłumaczenia nieobecności.

Ten blog, to cząstka mnie.
Wy też staliście się jego częścią :)

Dziękuję, 
że tu jesteście :)